Tocht van 1941
Voor de laatste keer via Dokkum als eerste stad op de route
Auke Adema, door sportjournalisten omschreven als ‘De koning van de Friese Elfstedentochtrijders’ had na afloop van de tocht in 1940 als ideaal de eerstvolgende tocht te winnen en alleen over de finishlijn te komen. Hij vertelde het na afloop hardop tegen iedereen die het maar wou horen. Amper een jaar later kreeg Adema al de kans om dit waar te maken.
De wedstrijd
Adema was niet een van de eersten die vertrok. In tegenstelling tot rijders op Noren die regelrecht vanuit het hotel het ijs op stapten, moest hij zijn Friese schaatsen onderbinden en verloor daarmee kostbare minuten. Het bracht hem niet van zijn stuk en vol vertrouwen gaf hij ook nog zijn reserve schaatsen bij de start af. De tactiek was nu om zo snel mogelijk de koppositie te pakken en van daaruit een voorsprong op te bouwen.
Voor de laatste keer zou de route weer als eerste via Dokkum gereden worden. Het stuk Dokkum-Bartlehiem werd een waar slagveld. De wedstrijdrijders en de tochtrijders ontmoeten elkaar in tegengestelde richting. Na frontale botsingen moesten deelnemers het vervolg van de route staken. Adema wist dankzij een goed reactievermogen bijna alle tegemoetkomende obstakels te vermijden. Adema schaatste een lang samen met Joop Bosman en pas in Workum volgde zich daar een klein groepje achtervolgers bij. Adema en Bosman namen een rustpauze, maar zetten snel de achtervolging in toen ze hoorden dat het andere groepje dit niet had gedaan. Voor Hindeloopen vond de aansluiting alweer plaats.
Op het Slotermeer lukte het Adema los te komen van de kopgroep. In Sloten was zijn voorsprong nog maar een minuut, in IJlst en Sneek was deze al uitgegroeid tot zeven minuten. Hij bereikte zoals een jaar eerder uitgesproken inderdaad als eerste en alleen de finish. De nummers één tot en met acht werden in landauers, getrokken door gepluimde Friese paarden, naar de Harmonie gebracht. Tijdens het ritje werden ze luid toegejuicht door het publiek dat langs de route stond te wachten.
