Tocht van 1997
Zware tocht, Henk Angenent en Klasina Seinstra het snelste op de Bonkevaart
Donderdagmorgen 2 januari 1997 sprak voorzitter Henk Kroes de verlossende woorden ‘It giet oan’ uit. Tussen de aankondiging en het tijdstip van de start werd er op vele fronten keihard aan de route gewerkt om aan alle obstakels het hoofd te kunnen bieden. Het bestuur, rayonhoofden en duizenden vrijwilligers werkten aan een goede en vooral veilige ijsvloer. Er werden deze tocht ook voor het eerst dranghekken ingezet om de toeschouwers op drukke plaatsen van het ijs te houden.
De wedstrijd
Vanaf de start kampten de deelnemers met de zware elementen van de natuur. Vooral de duisternis was een uitdaging. Veertig kilometer na de start, in Sloten, was er al een behoorlijk uitgedunde kopgroep. In Bolsward, halverwege het parcours, voerde een kopgroep van twaalf rijders het al behoorlijk verdunde peloton aan. Zij hadden vijf minuten voorsprong op een achtervolgende groep. Na Harlingen werden de omstandigheden slechter. De hel van het Noorden zou de rijders veel energie kosten. Een sterke tegenwind op de kleine vaarten vergde veel vakmanschap om staande te blijven. Om en om werden er plaagstootjes uitgedeeld en werd er uit de kopgroep gesprint. De krachten werden echter met zijn zessen gebundeld om Dokkum tegen de wind in met de turbo erop te kunnen bereiken. Het ‘vuurwerk’ zou pas met de wind mee vanaf Aldtsjerk volgen. Na de aanvallen was het elke keer Angenent die de ontstane gaatjes moest dichten. Er bleven vijf grootmeesters over die voor het goud gingen strijden, die maakten er een lange sprint van. Met een ‘jump’ van Angenent op de laatste tien meter, gleed hij met een meter voorsprong op Erik Hulzebosch als eerste over de finish.
Ondertussen was er onder de dames ook een hevige strijd op het ijs gaande. Klasina Seinstra en Gretha Smit bereikten om en om als eerste een stempelpost in Sloten en Stavoren. Tussen Bolsward en Harlingen kwamen de twee kemphanen in een groot en langgerekt peloton terecht. Vanaf dat moment hielden ze elkaar constant in de gaten. Het werd een eindspurt op de Bonkevaart waarbij Seinstra de belangrijkste wedstrijd van het jaar en van haar leven won.
