It Giet Oan!
’t Giet oan!
Op dat moment stond ons hele huis op z’n kop. Als wedstrijdrijder weet je: nú gaat het gebeuren.
Vanachter het hek vertrokken we, lopend door een haag van mensen, het donker in, richting Sneek. Schaatsend in de stilte van de nacht, zonder te weten wat er verder in de wedstrijd om me heen gebeurde. Langs de sloten, gedragen door een orkaan van geluid van het publiek. Met een klein groepje vooruit, maar bijna verdwaald op de donkere Galamadammen. Gelukkig wezen de lichtjes van Stavoren ons de weg.
Na Franeker sloeg de kramp toe, van het hardlopen en klunen. De kopgroep moest ik laten gaan. Alleen, in mijn uppie, verder naar de finish.
Wat een dag, wat een belevenis. Dit maak je maar één keer mee, en je vergeet het je leven lang niet.